Zakroczym. Kościół i klasztor oo. Kapucynów

Uroczyste przybycie kapucynów do Zakroczymia nastąpiło 15 października 1757 roku.
Witani przez ks. biskupa Józefa Szembeka, licznie zgromadzonych wiernych oraz starostę zakroczymskiego i fundatora klasztoru Józefa Młódzkiego.

Budowa kościoła i klasztoru  trwa od 1757 do 1765 roku. Pierwotnie jednonawowy rozszerzano stopniowo o nawy boczne, chór (1826), w następnych latach dokonywano różnych remontów.

W 1892 roku rząd carski usuwa zakonników z Zakroczymia, a klasztor oddaje wojsku. Kościół zostaje ponownie otwarty w 1899, ale do klasztoru kapucyni wracają dopiero w 1932.

Lata wojny to śmierć dwóch przełożonych klasztoru - oo. Czesława Kozery i Cyryla Dardzińskiego, straconych za pomoc niesioną ludności oraz znaczne uszkodzenia zarówno kościoła, jak i klasztoru.

Odbudowa następuje w latach 1948-1952, a nadzoruje je nowy gwardian, o. Benignus Sosnowski.
Kościół zostaje wówczas przedłużony o dawny chór zakonny, podniesiono nowy ołtarz, dano płaski strop, chór i nową kruchtę, a także ufundowano nową Drogę Krzyżowa. Projekt zmian był autorstwa inż. Stanisława Szymańskiego.
W 1982 zamontowano obecne, dziewiętnastogłosowe organy.

To właśnie tu, w dniach 11-20 września 1831 odbyło się ostatnie posiedzenie sejmu i senatu przed rozwiązaniem rządu narodowego powstania listopadowego. Na jednym z posiedzeń ustanowiono Order Zakroczymskiej Gwiazdy Wytrwalości, jako odznaczenie za udział w powstaniu.

Od 1968 roku klasztor staje się Ośrodkiem Apostolstwa Trzeźwości, a od 1993 Centrum Duchowości "Honoratium", będącym miejscem spotkań osób konsekrowanych i świeckich, pragnących pogłębić swe życie duchowe i wiedzę o dziedzictwie franciszkańsko-honorackim.