Ich istnienie w Warszawie zawdzięczamy Krakowowi, który, rękoma podkomendnych Kazimierza Wielkiego, spławili jednego z członków ich rodu.
Spławili go pod lodem, więc z pewnością nie dałby rady na jednym wdechu do Warszawy dotrzeć, ale że spławili zakonnika, więc to i tak (większego ;)) wpływu na ciągłość rodu nie miało.
Miało za to wpływ na to, że ta przybyła z Węgier na początku XIII wieku rodzina (Iwo, znaczy Jan był protoplastą), dała wióra do Warszawy, wówczas - a była to połowa XIV wieku - stolicy dość samodzielnego księstwa.
Trochę zasług na polu chwały odnieśli, razem z Władysławem III jeden zginął pod Warną, Wojciech pod Kircholmem i Smoleńskiem dosłużył się stanowiska sekretarza Królewskiego (oraz dzierżawy Jazdowa), Stanisław podkładał miny w okresie Potopu, Jerzy przywiózł ze swoich wojaży słynny cudowny krzyż, zaś przy samym rynku Baryczkowie dorobili się czterech kamienic, zaś w całej bodajże siedmiu.
I tak to się szczęśliwie kręciło, póki w rodzie nie zabrakło ... męskich potomków. Nadszedł XVII wiek i oddajmy głos Wiktorowi Gomulickienu:
... rodzina przez pięć wieków blisko świecąca blaskiem nieprzyćmionym gaśnie w jednej chwili jak lampa zdmuchnięta ...
I skąd tu Powązki?
Ano stąd, że na Powązkach wnikliwe oko obserwatora poszukującego najstarszych śladów bystro dostrzeże płytę, opiewającą czasy, w których jeszcze nie tylko Melchiorowi Szymanowskiemu jeszcze po głowie założenie cmentarza nie chodziło, ale nawet w których nie tylko go nie było na świecie, ale nawet w planach nie był.
Dla ułatwienia:
Pozostaje spekulować, że jest to prawdopodobnie jedna z niewielu pozostałości po dawnych włościach Baryczków, możliwe, że po płytach epitafijnych, odkrytych jakieś dwieście lat temu na małym placyku znajdującym się za należącą niegdyś do Baryczków kamienicą Złocistą i kościołem jezuitów, prawdopodobnie wykorzystanej ponownie, a będącej dziś chyba najstarszym, możliwym do obejrzenia dziełem, pamiątką po tym wielkim, warszawskim, rodzie.
Dlaczego przeczytałem: bryczka na Powązkach???
OdpowiedzUsuń